z Gabinetu Terapeuty - czyli studium przypadku Rozdwojenia Jaźni 
DID (dysocjacyjnej osobowości) 

Chciałabym teraz poruszyć temat, który wynika z mojego doświadczenia zawodowego. Pewnego dnia w moim gabinecie pojawiła się osoba z zdiagnozowanym zaburzeniem dysocjacyjnym tożsamości. Wyzwanie polegało na tym, że liczba osobowości była zdumiewająco duża – w początkowej fazie odnaleźliśmy 16 różnych osobowości, które naturalnie przechodziły między sobą.

​

Na początku nie byłam pewna, jak skutecznie komunikować się z tymi osobowościami. Jednak okazało się, że zrealizowanie kontraktu, w którym wszystkie osobowości wyraziły zgodę na scalenie, stanowiło pierwszy krok ku pozytywnemu zakończeniu terapii. Negocjacje te okazały się długotrwałe. Klient, w trakcie tego procesu, ukazał mi, jak złożone i trudne były negocjacje, ponieważ niektóre osobowości nie chciały się scalać, uznając siebie za skutecznych obrońców, podczas gdy inne obawiały się zjednoczenia z powodu wcześniejszych traum i cierpień.

​

Okazało się, że pierwszy etap dysocjacji u mojego klienta zaczął się praktycznie od momentu narodzin, związany z tragicznym wypadkiem samochodowym, który miał miejsce siedem dni po urodzeniu. To właśnie w tym trudnym okresie klient opracował pierwszą osobowość która, teraz nazywałaby się psychopatą - pomogła mu przetrwać ten dramatyczny wypadek. Klient zapomniał o tym wydarzeniu, jednak późniejsze wywiady potwierdziły autentyczność wspomnień. Ponieważ rodzina klienta potwierdziła taką sytuację, choć klient nie wierzył że coś się takiego wydarzyło.

​

Proces dysocjacji towarzyszył klientowi przez całe życie, a tworzenie nowych osobowości często było wynikiem mechanizmów obronnych, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie relacje stawały się niewygodne. Pojawiały się też osobowości, których celem było wzmacnianie więzi interpersonalnych. Istniały również nadrzędne jednostki, takie jak psycholog czy osobowość wściekła, skutecznie współpracowały w obronie pierwotnej osobowości klienta.

​

Analiza zaburzenia dysocjacyjnego tożsamości była wyjątkowo trudna, ponieważ klient zdawał się pamiętać wszystko, chociaż czasem graniczyło to z majaczeniem. Jednakże, stopniowo okazało się, że zaniki pamięci były rzeczywiste i powracające, a nadrzędna osobowość psychologa miała pełną kontrolę nad wspomnieniami.

​

Interesującym aspektem okazało się również uczucie równoległych romansów do dwóch osób, które, po dokładnej analizie i leczeniu traum, wydawały się równorzędne. To odkrycie rozwiało wątpliwości klienta dotyczące ewentualnej poliamoryczności, co było dla niego nieoczekiwanym doświadczeniem.